عوام گرایی در آثار عرفای ایرانی با تکیه بر متون نثر قرن هفتم هجری

عوام گرایی به عنوان یک پدیده ی اجتماعی معلول باورها، پندارها و اعتقادات مردمی است که در درازنای تاریخ در برابر طبیعت و محیط اسرارآمیز اطرافشان به مقابله و جدال برخاسته اند و یک زندگی اجتماعی را تشکیل داده اند، شناخت این باورها و عقاید - که در بسیاری موارد با خرافات همراه است - دریچه ای رابرای ورود به دنیای واقعی زندگی آن ها باز می کند که این خود سبب می شود تا به غنای ادبیات آن جامعه افزوده گردد. در ایران بعد از شکل گیری تصوف و صوفی گری برخی از اندیشه های عوام پسند و خرافی در بین صوفیان و عرفا رخنه کرد که عده ای از آن ها، خود به گسترش آن دامن زدند و سبب ترویج این عقاید گشتند، و بالطبع این اندیشه ها در متونی که بر جای گذاشته اند منعکس شده است. از آن جایی که در ادبیات مکتوب فارسی به ویژه در حوزه ی عرفان، نمونه های بی شماری از این باورها و اعتقادات یافت می شود، بر همین اساس سعی شده است تا آثار عرفانی ایرانی با تکیه بر متون نثر قرن هفتم هجری بررسی گردد تا نخست با گوشه ای از اوضاع اجتماعی، محیط زندگی و تفکرات مردم آن عصر آشنا گردیم، به خصوص تفکرات صوفیانه که نقش مهمی را در خلق آثار عرفانی ای داشته اند که سرشار از کرامات و کارهای خوارق عادات مشایخ و اولیاء می باشند. دوم این که علل اصلی گرایش طبقه ی صوفیان و درویشان به سوی این اندیشه ها و باورهای عامیانه نمایان گردد.